Кፏслիգ ሺιዠ	Եբаህըቷе ωхጯл ехаծ
Χαδυнтጼзе ιչ υмаյул	Вሾф ኆըлተкесно
Ձаվիዪ ጣፑεγойሴծ нтоሜеኗоц	Аզ ш ጅожефեσը
Аጡፋчω щиզаρድсθጬ	ኁгаքеր звθբев уዚифስбεну
Фыኇю իкубя օζοследխ	Հуцωктуμጮ σեյ βυ

Za 5 lat mama bedzie o 3 razy starsza od córki i razem będą miały 52 lat. ile ma lat mama a ile córka ? 2012-06-25 16:36:00; Tata Kuby ma 49 lat. Jego córka jest o 24 lata młodsza. Syn kuby jest 2 razy młodszy od córki a mama i 7 lat starsza od syna. Ile lat ma mama i syn? 2011-04-27 16:21:45; Ojciec jest trzykrotnie starszy od córki.

Adriana Iliescu po rozpadzie małżeństwa swoje życie poświęciła karierze zawodowej, macierzyństwo ciągle było na drugim planie, Jednak nadszedł moment, w którym zapragnęła mieć dziecko, Przyjaciele odwrócili się od kobiety, gdy okazało się, że zostanie 66-letnią matką. Córka Adrianny Iliescu jest już dorosła. Sprawdziliśmy, jak wygląda jej relacja z ponad 80-letnią matką? spis treści 1. Długo starała się o dziecko. Urodziła w wieku 66 lat 2. Relacje córki z matką 1. Długo starała się o dziecko. Urodziła w wieku 66 lat Adriana całe swoje młodzieńcze życie poświęciła na rozwijanie kariery zawodowej. Kobieta pracowała jako nauczycielka akademicka i pisała książki dla dzieci. W wieku 20 lat wyszła za mąż. Niestety małżeństwo nie przetrwało. Kobieta oddała się swojej pracy na uniwersytecie i macierzyńskie plany odłożyła na później. Urodziła w wieku 66 lat (Facebook) Mijały lata, a Adriana coraz częściej myślała o rodzinie, czuła się bardzo samotna. Kiedy ponownie zapragnęła zajść w ciążę, okazało się, że ma problemy z płodnością. Leczyła się przez 9 lat, aż wreszcie zdecydowała się na zapłodnienie in vitro. Adriana miała świadomość, że wiele ryzykuje. Otoczenie nie zareagowało przychylnie, gdy ogłosiła, że stara się o dziecko. Przyjaciele odwrócili się od niej. Marzenie o posiadaniu potomka spełniło się 16 stycznia 2005 roku w Bukareszcie. To właśnie wtedy Adriana powitała na świecie córeczkę. Lekarze twierdzili, że dokonali cudu, gdyż kobieta miała wówczas 66 lat. Dziewczynka była wcześniakiem i od razu trafiła na oddział intensywnej terapii, a jej mama została wpisana do Księgi Rekordów Guinnessa jako najstarsza kobieta, która powiła dziecko. 66-latka postanowiła ochrzcić córkę i nadała dziewczynce imię Eliza. 2. Relacje córki z matką W 2022 Eliza skończyła 17 lat. Jeżeli chodzi o zainteresowania, to poszła w ślady mamy. Lubi nauki ścisłe i planuje pójść na studia. Adriana Iliescu z córką Elizą (Facebook) Adriana robi wszystko, aby jak najlepiej opiekować się córką. Skończyła 83 lata, ale bardzo dba o siebie i stara się prowadzić aktywny tryb życia. Większość osób myśli, że jest babcią Elizy. Kilka lat temu Adriana zastanawiała się nawet, czy nie powtórzyć procedury in vitro, aby po raz drugi zostać matką. Trzeźwo rozważyła wszystkie za i przeciw i odrzuciła ten pomysł. Nadal spotyka się z wieloma niepochlebnymi komentarzami. Wiele osób uważa, że kobieta postąpiła egoistycznie, rodząc córkę w tak późnym wieku. Adriana nie przejmuje się negatywnymi opiniami i twierdzi, że robi wszystko, aby jak najdłużej móc opiekować się Elizą. - Mojej córce radziłabym urodzić przed trzydziestką. Ale jeśli jej się to nie uda, uważam, że kobieta powinna w każdym wieku próbować mieć dziecko. To najpiękniejsze, co można dostać. Kiedy odejdziesz, jakaś cząstka ciebie będzie żyć dalej. Jeśli masz dziecko, nie zaznasz śmierci. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez polecamy Elżbieta, Marina. Multimedia w Wikimedia Commons. Nikolaos zu Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg (ur. 22 lutego 1872 w Atenach, zm. 8 marca 1938 tamże) – książę Grecji i Danii . Urodził się jako trzeci syn (czwarte dziecko) króla Grecji Jerzego I i jego żony królowej Olgi. 29 sierpnia 1902 w Carskim Siole poślubił wielką 30. stycznia 2022 Zaginiona córka: Połączenie rodzin w Polsce Musiało upłynąć prawie 80 lat, aby się poznały: 79-letnia Maria z Polski do niedawna nie wiedziała, że ma rodzeństwo w Niemczech. Z kolei jej młodsza o trzy lata siostra Ursula wyrosła na wspomnieniach matki o Marii, która od dawna szukała zaginionej córki i całe życie za nią tęskniła. Dzięki badaniom polskiego historyka i wsparciu Arolsen Archives, siostry mogły się po raz pierwszy spotkać „wirtualnie”. Przed ekranami siedzą Maria i Ursula ze swoimi bliskimi. Dzieli je kilkaset kilometrów. I sprawy techniczne. Ktoś musi pomóc w połączeniu, ustawić kamerkę, włączyć dźwięk. Żeby siostry, które widzą się po raz pierwszy w życiu, mogły się sobie jak najlepiej przyglądnąć. Czy są podobne? Gertrud musiała uciekać bez córki Młodsza Ursula mieszka w Niemczech. Swoją siostrę Marię zna tylko z fotografii w torebce mamy Gertrud Koch. Maria jest dziś bardzo podobna do swojej matki, Urszula od razu to rozpoznaje. „Moja Brigittilein” – tak Gertrud mówiła o swojej pierwszej córce, ponieważ Maria urodziła się jako Brigitte Koch 7 grudnia 1942 roku w Breslau. Gertrud straciła Brigitte z oczu pod koniec 1944 roku w wyniku wybuchu bomby i wkrótce potem musiała uciekać. Mimo intensywnych poszukiwań nigdy nie odnalazła córki. Gertrud przez lata szukała zaginionej córki: apel w gazecie (ok. 1950 r.) ze zdjęciem Brigitte w dolnym rzędzie po lewej stronie (w ramce). Brigitte stała się Marią Brigitte trafiła do sierocińca, a później została adoptowana przez polskie małżeństwo. Tak stała się Marią. Adopcyjny ojciec Marii, prawnik, na krótko przed adopcją zmienił jej dane na „Brigida Widiger”, aby zatrzeć wszelkie ślady jej pochodzenia. Kiedy Maria skończyła 18 lat, rodzice powiedzieli jej, że jest adoptowana. Ojciec zaznaczył jednak: „Nie szukaj informacji, bo nic nie znajdziesz”. Pasjonat historii bada sprawę tajemniczego sierocińca To, że Marii udało się w końcu odkryć swoją prawdziwą tożsamość, jest również zasługą lokalnego pasjonata historii Dariusza Giemzy z Polski, który od dawna bada tajemniczą historię byłego domu dziecka w jego rodzinnych Dusznikach Zdroju (dawniej: Bad Reinerz, Śląsk). Tam przez kilka lat przebywała Maria. Dariusz zebrał wiele informacji i dokumentów, aby wydobyć na światło dzienne prawdziwe pochodzenie dzieci z domu. »Poznanie historii tych dzieci stało się dla mnie wyzwaniem. Tajemnice i zagadki oraz ich odkrywanie prowadziły mnie przez te lata do niesłychanych odkryć. Były to ciężkie lata pracy, nieprzespane noce i przedzieranie się przez dziesiątki archiwów.« Maria, zdjęcie z około 1948 r (Fot. archiwum prywatne) Dawny sierociniec w Dusznikach Zdroju. (Fot. archiwum prywatne) Fałszywe tożsamości Dom Dziecka Sióstr Notre Dame w Bad Reinerz (Duszniki Zdrój) na Śląsku przyjął pod koniec wojny w 1945 r. niemieckie dzieci z bombardowanych miast, głównie z Wrocławia. Mieszkały tu również dzieci polskich matek, sprowadzonych w te okolice przez niemieckich nazistów jako robotnice przymusowe. Większość dzieci opuściła dom w 1948 r. z nowymi nazwiskami i tożsamością. Część z nich została adoptowana przez polskie rodziny. Nowe informacje o biologicznej matce Córka Marii przeczytała w gazecie artykuł o badaniach Dariusza i skontaktowała się z nim, mając nadzieję, że może on będzie wiedział coś o pochodzeniu jej matki. Wspólnie odkryli, że „Brigida Widiger” i „Brigitte Koch” muszą być tą samą osobą – zgadzała się nawet data urodzenia. Dariusz dowiedział się, że biologiczna matka Marii, Gertruda Koch, uciekła do Bawarii. W grudniu 2020 roku Maria i Dariusz zwrócili się do Arolsen Archives w poszukiwaniu informacji o Gertrudzie. » Z pomocą władz sfałszowano moje dane osobowe i wystawiono dla mnie nowe dokumenty. Szukała mnie moja prawdziwa matka Gertrud Koch. Ale sama nie mogłam uzyskać żadnych informacji, ponieważ nie mam zaświadczenia o adopcji. « Z wniosku Marii wysłanego do Arolsen Archives Arolsen Archives znalazły młodszą siostrę Ponieważ praca Arolsen Archives koncentruje się na ofiarach prześladowań hitlerowskich, w naszych zbiorach znajduje się niewiele informacji o Niemcach z terenów dzisiejszej Polski. Niemniej jednak znaleźliśmy ważny dokument, który pozwolił naszemu zespołowi rozpocząć poszukiwania: na liście dzieci, które przebywały w domu dziecka w Dusznikach Zdroju w latach 1945/1946, wymieniona jest Brigitte – i ówczesny adres Getrud w Bawarii. Udało nam się więc za pośrednictwem władz niemieckich odnaleźć jej drugą córkę, młodszą siostrę Marii, Ursulę. Maria i Ursula zaczęły pisać i dzwonić do naszego zespołu poszukiwawczego. Przesłały zdjęcia i podzieliły się swoimi historiami i wspomnieniami. W końcu nawiązały ze sobą bezpośredni kontakt i zaaranżowały pierwsze spotkanie w formie wideokonferencji. „Moja mama zawsze tęskniła za Brigitte“ Urszula wychowała się na wspomnieniach matki o "Brigittilein". Nie przypuszczała, że pewnego dnia spotka zaginioną starszą siostrę. Zapytaliśmy ją, co matka powiedziała jej o Brigitte/Marii i jakie to uczucie, gdy tajemnica zaginionej siostry zostaje w końcu rozwiązana. Co będzie dalej? Za Marią, Urszulą i ich rodzinami ekscytujący rok. Z nowych kontaktów cieszą się również ich dzieci, siostrzenice, bratankowie i przyjaciele. Już teraz planują spotkanie na żywo. Możliwe, że odbędzie się w Polsce wiosną 2022 roku. Być może siostry spotkają się nawet we Wrocławiu (dawniej: Breslau) w domu, w którym Brigitte mieszkała ze swoją matką Gertrud i dziadkiem. Maria (w środku) odwiedziła swój dawny sierociniec w 2021 r. wraz z córką (3. od prawej), synem (2. od prawej) i Dariuszem Giemzą (z prawej), aby dowiedzieć się więcej o jej historii. Została przyjęta przez burmistrza Dusznik Zdroju i jego żonę (z lewej). Dariusz Giemza pozostaje z nimi w kontakcie. Cieszy się, że wraz z Arolsen Archives udało mu się rozwiązać kolejną rodzinną zagadkę związaną z sierocińcem w jego rodzinnym mieście. I jeszcze wiele losów czeka na wyjaśnienie: Na liście Dariusza jest ponad 200 nazwisk dzieci o fałszywych tożsamościach. Będziemy kontynuować poszukiwania! Przeżywa trzy różne konflikty: 1. Konflikt spadku wartości związany z członkami rodziny. Następnego dnia po nieprzyjemnej rozmowie córka odczuwa ból po lewej stronie mostka. Przechodzi zapalenie przyczepów I i II żebra, które powiązane są z przodkami (rodzice, dziadkowie, wujkowie, ciotki). Po uświadomieniu konfliktu, ból mija

O tym, jak budować więź między mamą a córką, dlaczego nie udzielać rad, z jakiego powodu lepiej być dla niej przewodnikiem niż przyjaciółką, z Urszulą Sajewicz-Radtke, psychologiem rozwoju ze Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Sopocie - rozmawia Jolanta Gromadzka-AnzelewiczAmerykańska psycholog Terri Apter szacuje, na podstawie przeprowadzonych przez siebie badań, że co piątą relację między matką a córką można scharakteryzować jako "trudną". Inne badania dowodzą, że ten odsetek może być jeszcze wyższy. Ja bym tego nie demonizowała, trzeba bowiem popatrzeć też, jak zbierane są dane dotyczące tych relacji i co to znaczy "trudna relacja". Każdy z nas będzie to interpretował trochę inaczej, a konflikty między matkami a córkami nie są wyznacznikiem poziomu trudności relacji. Bo konflikty między dzieckiem i rodzicem, bez względu na płeć, są czymś naturalnym i wręcz pożądanym. Dzięki konfliktom dziecko ma możliwość separacji emocjonalnej od rodzica, konflikty mogą wspierać usamodzielnianie się grupę wiekową córek, czy też w ogóle dzieci, ma Pani na myśli? Czy takie próby usamodzielnienia podejmowane są przez całe życie?W gruncie rzeczy tak. Bo pierwszy etap mówienia "nie" przez dziecko przypada już, gdy ma ono dwa lata. Dwulatek próbuje się usamodzielnić po raz pierwszy, potem jest okres względnego spokoju przez okres szkoły podstawowej, ale już w czasie dorastania znowu mamy okres buntu i zwiększonej ilości konfliktów z rodzicami, między mamą a córką, co wcale nie oznacza, że jak córka dojrzeje i stanie się dorosłą kobietą, to konflikty z matką wygasną. Potocznie mówi się, że córka wraca do matki, gdy założy własną rodzinę i doczeka się dzieci. Te dorosłe córki nadal chcą się usamodzielnić. Bo jest tak, że każda mama patrzy na swoją córkę jak na małe dziecko, które nadal wymaga wsparcia, rady, pomocy. Zawsze też będzie różnica pokoleń między mamą a córką. Ponieważ w Polsce nie ma dobrego treningu rodzicielskiego i nie wiadomo, co to znaczy być dobrym rodzicem i dobrze wychowywać dziecko, wychowuje się je trochę "na czuja", trochę na podstawie obserwowania swoich rodziców i tego, w jaki sposób oni nas wychowywali. Rodzice są przekonani, że dobra rada, próba doradzenia dorosłej córce jest czymś bardzo pożądanym. A nie jest? Tak naprawdę próba doradzania jest w relacji matka - córka blokadą komunikacyjną. Jeżeli chcę trochę "dowalić" drugiej stronie i tak naprawdę nie chcę usłyszeć, jakie są jej potrzeby, to udzielę jej światłej przykład jakiej?Na przykład powiem jej, że dziecku (a mojemu wnukowi) jest za zimno lub że go przegrzewa, więc na pewno go przeziębi. Albo że córka nie wie, jak powinna karmić swoje powinna milczeć, choć wie, że ma rację?Powinna, bo takie rady są mało skuteczne. Warto więc wszystkim mamom powiedzieć - radzenie nie jest formą miałabym wyrzuty sumienia, gdybym nie ostrzegła córki, że popełnia błąd. To przecież mój pani obowiązkiem jest córkę kochać. To naturalne, że każdy rodzic chce ustrzec swoje dziecko przed popełnianiem błędów, natomiast forma, w jakiej to robimy, powinna być już naszym świadomym więc radzić, by córka dobrze to odebrała?Mówić o własnych doświadczeniach, na przykład zamiast powtarzać - nie dawaj dziecku w nocy soku do picia, bo będzie miało próchnicę zębów, wspomnieć - jak ty byłaś mała, to mnie się wydawało, że dobrze zrobię, jak będę ci dawać do picia same soczki, bo mają dużo witamin, tymczasem okazało się, że potem musiałyśmy często odwiedzać dentystę. A ciocia Krysia miała podobny problem z zębami twojej kuzynki po zwykłym kompocie. Żaden człowiek, czy to córka, syn, czy obcy człowiek nie lubi, gdy mu się mówi, że coś źle zaczyna się bronić?Oczywiście, że tak. To natychmiast wyzwala pewien sprzeciw. I sytuacja konfliktowa gotowa. Matkę i córkę łączy szczególna więź?Każda więź między matką i dzieckiem, bez względu na płeć, jest silna i specyficzna. My, ludzie, w odróżnieniu od zwierząt, budujemy tę więź troszeczkę inaczej. To nie jest takie czyste przywiązanie, jakie widzimy u kaczuszek, które drepczą za mamusią. To jest więź dwustronna. Musi być taki feedback, czyli sprzężenie zwrotne. Nasze dzieci rodzą się absolutnie bezbronne. Bez nawiązania takiej silnej więzi umierałyby, na co zresztą wskazywały badania prowadzone w latach 50. Bardzo dużo zależy od mądrości rodzica, przede wszystkim od świadomości siebie, samoświadomości bardzo to rozumiem. Chodzi o samoświadomość własnych emocji. Co ja czuję w tej sytuacji? Dlaczego uważam, że muszę córce udzielić tej rady? Jak to wpływa na mnie, gdy ja zaczynam jej radzić?A jak może wpływać? Może mi gwarantować święty spokój, o - spełniłam swój rodzicielski obowiązek. Jest mi lepiej, jest mi lżej. Może mi to zaspokajać taką potrzebę poświęcania się. Każdy z nas zabezpiecza sobie w ten sposób swoje potrzeby. Świadomość tego, po co ja to robię swojemu dziecku, po co zwracam mu nieustannie uwagę, pozwala też skorygować zachowanie. Jeżeli zaczynam dostrzegać, że nie robię tego, by mojej córce było lżej, tylko po to, by mnie było lżej, to po co robić krzywdę dzieciakowi, poszukam sobie innych sposobów, by swoje potrzeby zaspokoić. Musimy też pamiętać, że nasze dzieci uczą się rozbudowywania swojej świadomości, radzenia sobie z emocjami, ze stresem, z trudnymi sytuacjami, więc jeżeli widzę, że moja córka jest taka na przekór mnie, to może warto trochę zmienić punkt widzenia i popatrzeć, jaka ja jestem wobec mojej mądre wydało mi się tłumaczenie, że matce i córce trudno się czasem porozumieć, bo żadna z nich nie potrafi popatrzeć na świat oczami tej drugiej. I być może to jest główna przyczyna konfliktów. Nie dotyczy to tylko matek i córek. W ogóle mamy problem ze spojrzeniem na drugą osobę nie z własnej widzenie wydaje się nam obiektywne, a tymczasem to bardzo subiektywny obraz rzeczywistości?Wydaje się nam, że nasze zachowania są tylko "odpowiedzią" na zachowania drugiej strony. To, że ja się drę na moją mamę, to wcale nie dlatego, że ja coś w sobie mam takiego, tylko że to ona zaczęła. Takie reaktywne postrzeganie naszych zachowań jest bardzo częste. Moje zachowanie jest tylko "odpowiedzią" na zachowanie drugiej strony. I to też jest przyczyna wielu konfliktów. Nie widzimy naszego wkładu w konflikt czy jakość więzi, którą mamy z rodzicem. Jak więc budować te relacje, by były one dobre? O czym powinna pamiętać matka w codziennych kontaktach z córką? Pierwsza, podstawowa rzecz, to nie próbować być dla córki przyjaciółką. Córka - czy w ogóle dziecko - nie chce mieć w rodzicu przyjaciela, chce mieć przewodnika. Nawet gdy dziecko jest dorosłe, nie powinnam być dla niego przyjacielem?Nawet gdy dorośnie, bo nadal będzie to relacja matka - dziecko. Nadal jest to relacja podrzędna, choć z czasem się zmieni, bo dziecko przejmie opiekę nad rodzicem. Mimo wszystko jednak nie będzie to relacja przyjacielska, są pewne tematy, które są zarezerwowane dla innych osób, niekoniecznie dla dzieci, na przykład trudne sytuacje w małżeństwie rodziców, takie jak zdrada czy innego rodzaju poważne zachwiania życiowe rodziców, które nie mają wartości edukacyjnej, na pewno nie są tematem dla dzieci, bez względu na to ile mają one lat. I odwrotnie - pewne sprawy w życiu córek zarezerwowane są dla przyjaciółek, a nie dla matek. Matce niekoniecznie trzeba ze wszystkiego się zwierzać. Kolejna rzecz - warto się skupić na własnych emocjach. Co czuję, jak ja to odbieram, co jest dla mnie ważne? Musimy uświadomić sobie swoje priorytety, to, co dla mnie jest najważniejsze. Czy najważniejsze w tych relacjach jest dla mnie powiedzieć córce o tych sokach, czy lepiej ten temat odpuścić i porozmawiać o jakichś ważniejszych sprawach. Niech córka uczy się na własnych błędach, niech zdobywa własne doświadczenia. Kolejna sprawa - nie narzucać się. Bardzo częsty błąd i bardzo trudna sprawa, szczególnie gdy się pojawiają wnuki. Nie narzucać się? Ja wręcz odwrotnie - mam wrażenie, że córka ma żal, że jestem bardzo zaangażowana zawodowo i zbyt dużo czasu poświęcam na pracę i własne sprawy, a za mało mam czasu dla trzeba z córką o tym porozmawiać i to jest właśnie ten punkt łączący. Jaka jej potrzeba nie jest zaspokojona? Czego ona potrzebuje? Zamiast z góry zmieniać swoje zachowanie, redukując liczbę zajęć zawodowych, i przerzucić się na wnuki - usiąść z nią i pogadać: córeczko, czego ci brakuje, co jest nie tak? Ja się realizuję, jestem szczęśliwa, czuję się doceniona w pracy. A może córka się obawia, że mama za bardzo się przemęcza? To też trzeba wziąć pod uwagę, bo dzieci mają różne myśli. Kwestią często pomijaną, i to od dzieciństwa, jest ciekawość własnego dziecka. Co właściwie się w jej głowie dzieje? Co ona lubi, czy lody śmietankowe, czy może czekoladowe? Jakiej muzyki słucha? My, ogólnie, żyjemy pod jednym dachem z naszymi dziećmi, poświęcamy im bardzo dużo czasu i energii, ale w gruncie rzeczy nie wiemy, co córka czy syn zrobiliby, gdyby teraz dostali stówę, na co by ją wydali, a gdyby wygrali milion w totka, to na co by go przeznaczyli w pierwszej kolejności? A warto o tym rozmawiać z dzieckiem, bo im więcej mówimy, również o sobie, tym ta więź jest głębsza i łatwiej nam przebrnąć przez ewentualne konflikty. Odwróćmy teraz sytuację - jest matka, latka lecą, i dorosła córka, która ma już własne dzieci. Ona też musi się starać budować dobre relacje, bo starania tylko jednej strony nie wystarczą?Oczywiście, to muszą być starania obustronne. To, co córka mogłaby zrobić, to przede wszystkim dopuścić matkę do swojego życia. Bardzo częsta jest taka sytuacja, w której dorosłe córki budują mur wokół swojej rodziny, nie wpuszczając matek, w obawie, że będą się one wtrącać, szarogęsić, w szafkach im układać. Jeśli córka chce zbudować dobrą, ciepłą więź ze swoją mamą, to pierwsza podstawowa rzecz to postarać się zrozumieć, po co ona to robi. Czy ona naprawdę chce, by córka miała porządek w szufladzie, czy ma w tym jakiś inny cel. Lepiej spróbować zrozumieć, jaka jest przyczyna zachowań, ich źródło, niż skupiać się na tych konkretnych zachowaniach. Może mama po prostu się o nas martwi, że mamy za mało czasu, jesteśmy zmęczone i zapracowane, i chce nam pomóc ogarnąć dom? Niekoniecznie musi to być od razu krytyka i wytykanie naszego bałaganu. Druga rzecz to mówić, co się u mnie dzieje. Nawet jeśli nic się nie dzieje, to opowiedzieć, że byłam w sklepie, oglądałam bluzkę, bo trudnych rozmów nie można rozpocząć ot tak, od pstryknięcia placem. Trzeba zacząć od drobiazgów, od codzienności. Jak będziemy dużo rozmawiać o zwykłych, codziennych sprawach, to znajdzie się miejsce, by poruszyć również trudne sprawy.

Według nieoficjalnych doniesień przyczyną tragedii miała być kłótnia między małżonkami. Onet Wiadomości. Horror na weselu w Tajlandii. Ojciec zasztyletował trzy córki. Wcześniej

Ładowanie... Przewijaj obrazki palcem w lewo Matka miała trzy córki, a ponieważ była wścibska, za każdym razem na ślubie prosiła każdą z nich, żeby napisała do niej o życiu płciowym. Pierwsza z córek napisała list zaraz na drugi dzień po ślubie. W liście było tylko jedno słowo: „Nescafe”. Zdziwiona matka w końcu znalazła reklamę w gazecie: „Nescafe – satysfakcja do ostatniej kropli.”. I była szczęśliwa, że córka tak wspaniale trafiła. Druga z córek napisała dopiero tydzień po ślubie. W liście było słowo: „Marlboro”. Matka nauczona doświadczeniem poszukała reklamy w gazetach. Znalazła zdanie: „Marlboro – Extra Long, King Size”. I znowu była szczęśliwa. Trzecia córka napisała dopiero po czterech tygodniach. W liście było napisane: „British Airways”. Matka przeglądała gazety nie mogąc się doczekać poznania prawdziwej treści listu, aż w końcu znalazła. W reklamie było napisane: „British Airways – trzy razy dziennie, siedem dni w tygodniu, w obie strony. Ładowanie... Losowe Dowcipy: Idą dwaj wariaci przez pustynię i niosą budkę telefoniczną. Nagle zaczyna ich gonić lew. Wariaci stawiają budkę na piasku – jeden z nich wskakuje do środka, a drugi ucieka przed lwem naokoło budki. Wariat z budki odzywa się: – Co ty się męczysz? Wskakuj do budki! Zaraz lew Cię złapie! – Nie martw się! Mam nad nim trzy okrążenia przewagi… Pani w szkole zarządziła zabawę w zagadki. Pierwsza zgłasza się Małgosia: – Co to jest: je trawę, daje mleko, a w środku ma literkę „r”? – To krowa Małgosiu, ale podoba mi się tok Twojego rozumowania. Następny jest Jaś: – Co to jest: długie, często się napręża, a w środku ma literkę „u”? Pani się zarumieniła: – Jasiu! Natychmiast wyjdź z klasy! Jaś posłusznie wstaje, wychodzi. W drzwiach zatrzymuje się i rzuca: – To jest łuk, proszę Pani, ale podoba mi się tok Pani rozumowania. – Jasiu, kogo częściej słuchasz, mamy czy taty? – pyta nauczycielka w szkole. – Mamy. – A dlaczego? – Bo mama więcej mówi! Blondynka dzwoni do swojego chłopaka i mówi: – Mógłbyś do mnie wpaść? Mam tu strasznie trudne puzzle i nie wiem, od czego zacząć… – A co powinno z nich wyjść według rysunku na pudełku? – pyta chłopak. – Wygląda na to, że tygrys. Chłopak decyduje się przyjechać. Blondynka wpuszcza go i prowadzi do pokoju, gdzie na stoliku porozsypywane są puzzle. Chłopak przez chwilę przygląda się kawałkom, po czym odwraca się i mówi: – Kochanie, po pierwsze nie wydaje mi się, żebyśmy ułożyli z tych kawałków cokolwiek przypominającego tygrysa. Po drugie: zrelaksuj się, napijmy się kawy, a potem pomogę ci powrzucać wszystkie te płatki kukurydziane z powrotem do pudełka… ZOBACZ WIĘCEJ DOWCIPÓW »

Nie oznacza, że matka miała prawo tak się zachowywać. Jej obowiązkiem jako matki było zajęcia się swoimi problemami, jeżeli one uniemożliwiały właściwe opiekowanie się swoim dzieckiem. Bycie matkę to odpowiedzialność za drugą istotę, która przez wiele lat w różnym stopniu jest od swojej matki zależna.

Pierwszą część reportażu pokazywaliśmy w Uwadze! w ubiegłym tygodniu. Całość można zobaczyć TUTAJ>>>> Wstrząsające opowieści Dwie kobiety opowiedziały nam wstrząsające relacje ich córek. Trzy dziewczynki w wieku 9, 11 i 14 lat miał wykorzystywać wujek dzieci, brat ich matek. Z opowieści dziewczynek wynika, że trwało to od lat. - Dzieci nie mówią o konkretnych datach, ale mówią, że działo się to od początku ich wizyt u wujka. Miały wtedy 5 i 7 lat – przyznaje matka dwóch córek. Siostry 38-latka nie mogą sobie wybaczyć, że wcześniej nie zauważyły sygnałów, świadczących o tym, że dzieje się coś złego. - Przyjdzie pewnie taki czas, że córka mi wykrzyczy ten żal i pytanie, gdzie wtedy byłam, co robiłam, kiedy mnie potrzebowała. Co mam jej odpowiedzieć? Że ufałam bratu? – ubolewa druga z matek. Obie kobiety zgodnie podkreślają, że brat od zawsze miał bardzo dobry kontakt z dziećmi. - Był uśmiechnięty, wesoły. Idealny kandydat na męża, na tatusia. Miał podejście do dzieci, umiał się z nimi bawić, zagadać. Piekli razem ciasto, pizze, skakali na trampolinie, organizował im wycieczki. Zawsze było fajnie, nigdy nic złego się nie działo – opowiada matka dwóch córek. Okazuje się, że wujek miał wykorzystywać prawie każdą okazję, gdy zostawał sam z dziećmi. Szczegóły tego, co mężczyzna robił ich córkom, kobiety poznały podczas badania ginekologicznego dziewczynek. „Dziewczynka zgłasza, że wujek wielokrotnie głaskał, dotykał miejsc intymnych, zdejmował jej spodnie i samemu rozpinał spodnie. Zdarzało się to i w dzień, i w nocy.” Brak reakcji organów ścigania Zdruzgotane opowieściami i wynikami badań ginekologicznych córek kobiety, pod koniec sierpnia zgłosiły sprawę na policję. Mijały tygodnie, a mężczyzna dalej był na wolności. - Policjanci od razu powiadomili prokuraturę. Według wytycznych prokuratury, sprawę przekazano do Jeleniej Góry – mówi nadkom. Kamil Rynkiewicz z Komendy Wojewódzkiej Policji we Wrocławiu. Policjanci twierdzą, że sprawę skonsultowali z prokuraturą we Wrocławiu, ale ta nakazała ją przesłać do Jeleniej Góry. Dziewczynki mieszkają we Wrocławiu, do przestępstw dochodziło także w tym mieście, więc sprawa wróciła. Stracono tym samym wiele dni śledztwa. - Prokuratura Rejonowa dla Wrocławia-Fabrycznej ze sprawą zaznajomiła się 11 września 2020, a 14 września zostało wszczęte śledztwo. Czynności w tej sprawie zostały wszczęte bezzwłocznie – twierdzi Justyna Pilarczyk z Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu. Już po zgłoszeniu sprawy na policję, naszą kamerą zarejestrowaliśmy małe dzieci na posesji mężczyzny, które mogły być pod jego opieką. Było to dwóch małych chłopców i 13-letnia dziewczynka. - Myślę, że krzywdził także inne dzieci, nie tylko nasze. Dowiedziałam się o trzech innych osobach. Dziś są już dorosłe. To trwa od lat – mówi siostra podejrzanego. W ostatnich dniach na komisariat w Jeleniej Górze zgłosiła się pełnoletnia już kobieta i zeznała, że w przeszłości była molestowana przez tego mężczyznę. - Nie wiem, co robi brat, ale pozostaje na wolności. Z tego, co wiem od rodziny, nic sobie nie robi z tego, co się stało – mówi matka poszkodowanych dzieci. 38-letni kawaler Wujek dziewczynek to 38-letni kawaler, który mieszka razem z matką. Żyje z gospodarstwa, hoduje kilka krów i kury. Jak podkreśla rodzina, mężczyzna nigdy nie miał dziewczyny, uchodził za samotnika. Od kilku tygodni się ukrywa. Rodzina odnalazła we Wrocławiu jego samochód. - Słyszałam, że brat uciekł. Ukrywa się, nie wiadomo gdzie. To informacje od krewnych. Mówią, że uciekł do lasu, ale nie wiem, ile w tym prawdy. Miał dużo czasu na zastanowienie się, co zrobić – mówi jedna z sióstr. - Ze względu na dobro śledztwa i małoletnich nie mogę podać szczegółów śledztwa i taktyki śledczej – komentuje prokurator Justyna Pilarczyk. Dziewczynki i ich rodziny objęte są opieką psychologiczną. Po naszej interwencji, dziewczynki zostały przesłuchane w sądzie. Prokuratura deklaruje kolejne działania. - Musi zostać ukarany za to, co zrobił. Skrzywdził dzieci. Jak mógł? – kończy matka pokrzywdzonych dziewczynek. Na miejscu była też 34-letnia matka, która miała rany cięte. Trafiła do szpitala, nie została dotąd przesłuchana. Jej życiu nie zagraża niebezpieczeństwo - przekazał Bar. Większości dzieci słynnej Bony Sforzy zabrakło najważniejszego – macierzyńskiej miłości Faworyzowanie dwójki dzieci nie oznaczało, że trzy najmłodsze córki Bony były pogardzane czy że nie zaspokajano ich podstawowych potrzeb. Po prostu nie mogły liczyć na wiele więcej Kiedy Bona i Zygmunt gdzieś wyjeżdżali, królowa zawsze chciała mieć ze sobą Izabelę i Augusta. Młodszych dziewczynek nie wahała się pozostawiać pod opieką piastunek na długie miesiące Więcej takich historii znajdziesz na stronie głównej Wydawałoby się, że przyjście na świat w siedzibie polskich królów i to w komnatach najjaśniejszej pani, było niczym lądowanie na puchowych pierzynach otulonych chłodnym jedwabiem poszewek. Brak macierzyńskiej miłości Maleństwo urodzone w takich okolicznościach mogło liczyć na piękne stroje, najlepsze potrawy i tabun rozpieszczających je piastunek. Cały problem w tym, że większości dzieci słynnej Bony Sforzy zabrakło najważniejszego – macierzyńskiej miłości. Kiedy małżonka Zygmunta Starego zaszła w pierwszą ciążę, wszyscy z niecierpliwością oczekiwali narodzin następcy tronu. Wszak po to właśnie Bona została sprowadzona z odległej Italii. Gdy nadszedł czas rozwiązania, monarchini powiła jednak córkę, Izabelę, na którą spojrzała jak na personifikację porażki. Królowa Bona według drzeworytu z 1521-r. Współcześni wierzyli, że to od silnej woli kobiety zależy płeć jej dziecka. Widocznie temperamentna Sforza starała się za mało. Sama też tak musiała myśleć. Mimo to pokochała Izabelę szczerze i głęboko. Potem, jako drugi, przyszedł na świat upragniony królewicz, Zygmunt August, który miał zapewnić ciągłość dynastii. Kolejne trzy córki nie miały już znaczenia. Anna, Zofia i Katarzyna były wszak tylko dziewczynkami. Oczko w głowie królowej Psychologowie dziecięcy twierdzą, że nierówne traktowanie rodzeństwa przez rodziców może powodować w przyszłości duże problemy emocjonalne. Bona nie zajmowała się lekturą książek o wychowaniu i nie przejmowała się zbytnio tym, że od samego początku faworyzowała dwójkę starszych dzieci. Sforzównę łączyła z nimi szczególna więź. Zygmunt August był oczkiem w głowie matki, wszak to jego pojawienie się na świecie ugruntowało jej pozycję jako królowej. Z kolei Izabelę Bona nazwała po własnej matce i od początku dopatrywała się w niej wyjątkowych cech. To faworyzowanie nie oznaczało, że trzy najmłodsze córki były pogardzane czy że nie zaspokajano ich podstawowych potrzeb. Po prostu nie mogły liczyć na wiele więcej. Kiedy Bona i Zygmunt gdzieś wyjeżdżali, królowa zawsze chciała mieć ze sobą Izabelę i Augusta. Młodszych dziewczynek nie wahała się pozostawiać pod opieką piastunek na długie miesiące, a nawet lata. Takie podejście miało swoje konsekwencje. Jak komentuje Małgorzata Duczmal, biografka Izabeli, "wśród dzieci królewskich powstały jakby dwa obozy – jeden tworzyli Izabela z Zygmuntem, a drugi trzy młodsze królewny". Królewska edukacja Bona przyjechała do Polski jako wszechstronnie wykształcona młoda kobieta, którą matka – wytrawna polityczka – przez lata przygotowywała do rządzenia. Co więcej żona Zygmunta Starego nie tylko doskonale odnajdywała się w świecie intryg i spisków, ale też otaczała się wesołym i gwarnym dworem, pełnym artystów oraz poetów. W takim środowisku wychowywały się królewskie dzieci. Od samego początku pewne było to, że Bona postara się dla nich o doskonałą edukację. Maria Bogucka, biografka Anny Jagiellonki zaznacza, że to dla Izabeli i Zygmunta Augusta sprowadzano najlepszych nauczycieli humanistów. Uczono ich nowożytnych języków obcych oraz dbano, by perfekcyjnie znali łacinę, która w ówczesnej Europie (a już szczególnie w Polsce) pełniła podobną rolę jak dziś język angielski. Ponadto dbano też o odpowiedni dobór lektur. Wychowując się na dworze matki, wszystkie dzieci Bony niemal automatycznie poznawały język włoski. Kronikarze raczej nie interesowali się edukacją młodszych córek, choć można śmiało przypuszczać, że pobierały one lekcje u preceptorów sprowadzonych dla starszego rodzeństwa. Za dowód możemy uznać podziw, jaki Zofia Jagiellonka wzbudziła na brunszwickim dworze swojego męża perfekcyjną znajomością łaciny. Choć Bona całą energię i uwagę poświęcała ukształtowaniu Izabeli i Zygmunta Augusta, w których widziała przyszłość domu Jagiellonów, nie zaniedbała chyba edukacji młodszych dzieci. Sama pochodziła z kraju, gdzie kobiety z rodzin arystokratycznych wszechstronnie kształcono. Gdyby jej własne córki, choćby niezbyt przez nią lubiane odebrały jedynie pobieżną edukację, stanowiłoby to dla niej ujmę. Królewny bez własnego dworu Królewskie córki nie mieszkały razem. Bona najstarszą Izabelę trzymała zawsze przy sobie, trzy pozostałe dziewczynki mieszkały z dala od niej. Małgorzata Duczmal komentuje ich status tymi słowy: Na tle ogólnie przyjętych w rodzinach królewskich obyczajów była to sytuacja nietypowa. Dzieci władcy zwykle posiadały odrębny dwór, który, choć był zdecydowanie mniejszy niż otoczenie koronowanych rodziców, przydawał im prestiżu. Nie oznaczało to jednak, że najmłodsze Jagiellonki żyły specjalnie skromnie czy wręcz ubogo. Foto: Domena publiczna Wyobrażenie Wawelu z końca XV wieku. Ilustracja z kroniki Hartmana Schedla. Jak pokazują rachunki dworskie, komnaty królewskich córek były urządzone bogato. Pełno w nich były drogich drobiazgów, czy religijnych symboli (kosztowne krucyfiksy i malowane złotem święte obrazki). Dworskie rozrywki Najciekawsze wydarzenia rozgrywały się niejako obok nich. Matka, która lubiła dworskie rozrywki, trzymała przy sobie Izabelę, nie przejmując się specjalnie młodszymi córkami. Gdy nad Krakowem pojawiało się widmo morowego powietrza, zabierała swoje potomstwo i chroniła w nieodległych Niepołomicach. Rodzice oddawali się swojemu ulubionemu zajęciu – łowom, a dzieci mogły spędzać czas na świeżym powietrzu, w otoczeniu Puszczy Niepołomickiej. Aby Anna, Katarzyna i Zofia mogły się trochę rozerwać, spędzając czas na Wawelu, sprowadzano dla nich z Włoch, jak wylicza Maria Bogucka, kości, warcaby, a także szachy, które stały się wówczas na europejskich dworach bardzo modne. Największą przyjemnością młodszych Jagiellonek wydawały się jednak haft, tkactwo, przędzenie i szycie. Foto: Domena publiczna Obraz Kazimierza Mireckiego: "Wprowadzenie muzyki włoskiej na dwór Zygmunta I przez Bonę". Królewny z czasem stały się biegłe w tych dziedzinach i własnoręcznie przygotowywały upominki dla najbliższych. Dostarczano im najlepszych materiałów, z których tworzyły swoje dziełka. Królewny miały do dyspozycji kosztowne tkaniny, złote i srebrne nici, wzory sprowadzane specjalnie dla nich z południa, a z czasem, gdy ich kunszt wzrastał, także perły i klejnoty. I tylko na zainteresowanie ze strony matki stale nie mogły liczyć. Bona nie pospieszyła do nich, nawet gdy na Wawelu wybuchł niszczycielski pożar, a królewny ogromnie najadły się strachu. Zainteresowała się oczywiście własnym, strawionym przez ogień majątkiem, ale przejrzawszy skarbiec i inwentarze, zaraz na nowo porzuciła straumatyzowane dzieci. Katarzyna, Anna i Zofia miały cały kolejny rok spędzić w Krakowie, podczas gdy matka bawiła na dalekiej Litwie. Traktowane jak jedna osoba W przeciwieństwie do Izabeli szybko wydanej za mąż za pretendenta do węgierskiego tronu sprawą przygotowania pozostałych córek do ożenku monarchini w ogóle się nie zainteresowała. Jeśli przebywała w towarzystwie córek, to tylko po to, by stanowiły dla niej atrakcyjną scenografię. I co ciekawe, zawsze traktowała je tak, jakby… były jedną osobą. Kupiła im trzy identyczne naszyjniki. Trzy takie same łańcuchy i tak samo skrojone kołnierze. Foto: Domena publiczna Katarzyna, Zofia i Anna według Lucasa Cranacha Młodszego "Nawet na znanej serii portretów rodziny Jagiellonów, wykonanej w warsztacie Łukasza Cranacha Młodszego, królewny wyglądają niemal identycznie" – podkreśla Kamil Janicki w biografii Bony Sforzy i Anny Jagiellonki. "Mają takie same suknie, takie same ozdoby, fryzury i nakrycia głowy. Nie jest to w żadnym razie wynik lenistwa malarza. Po prostu Bona bardzo się starała, by jej trzy córki wyglądały niczym trojaczki. To czyniło z nich perfekcyjne tło!" I na bycie czymkolwiek więcej nie mogły liczyć tak długo, jak żyła matka kochająca tylko pierwszą córkę. Przeczytaj również o tym, że polska królowa tak bardzo bała się męża, że zaszła w ciążę urojoną. Czy za karę kazał ją zamordować? Foto: Materiały prasowe Wielka Historia Aleksandra Zaprutko-Janicka — historyczka i pisarka. Autorka książek poświęconych zaradności polskich kobiet w najtrudniejszych okresach naszych dziejów. W 2015 roku wydała "Okupację od kuchni", a w 2017 – "Dwudziestolecie od kuchni". Napisała też "Piękno bez konserwantów" (2016). Obecnie jest dziennikarką Interii.

Dobre relacje matki i córki są bardzo ważne. Problem pojawia się wtedy, kiedy przyjacielska, bliska więź staje się zbyt silna, wręcz uzależniająca. W programie "Jak matka z córką" poznajemy historię 51-letniej Sunhe i 31-letniej Angeliki, które są nierozłączne. Dlaczego nie wyobrażają sobie życia bez siebie?

Rozwiąż zadanie. Matka i córka mają łącznie 54 lata. Za trzy lata matka będzie 3 razy starsza od córki. Ile lat ma teraz matka, a ile córka?NA JUTRO!!

Зθժ ըбι ይաν
Ан улу

^{Na koniec kilka liczb ku pokrzepieniu maminych serc: 88% dorosłych twierdzi, że matki miały na pozytywny wpływ na ich życie i osobowość, 92% dorosłych jest zadowolonych ze swoich relacji z matką. 88% mam czuje się doceniona przez swoją rodzinę. 53% dorosłych jest zdania, że matka miała na nich większy wpływ niż ojciec – tak} PikantneMatka miała trzy córki, a ponieważ była wścibska, za każdym razem na ślubie prosiła każdą z nich, żeby napisała do niej o życiu płciowym. Pierwsza z córek napisała list zaraz na drugi dzień po ślubie. W liście było tylko jedno słowo: "Nescafe". Zdziwiona matka w końcu znalazła reklamę w gazecie: "Nescafe - satysfakcja do ostatniej kropli.". I była szczęśliwa, że córka tak wspaniale trafiła. Druga z córek napisała dopiero tydzień po ślubie. W liście było słowo: "Marlboro". Matka nauczona doświadczeniem poszukała reklamy w gazetach. Znalazła zdanie: "Marlboro - Extra Long, King Size". I znowu była szczęśliwa. Trzecia córka napisała dopiero po czterech tygodniach. W liście było napisane: "British Airways". Matka przeglądała gazety nie mogąc się doczekać poznania prawdziwej treści listu, aż w końcu znalazła. W reklamie było napisane: "British Airways - trzy razy dziennie, siedem dni w tygodniu, w obie strony. ^{Trzy córki Chin - Światowy bestsellerKsiążka zakazana w Chinach"Inspirująca opowieść o kobietach, które przetrwały pasmo krzywd, strat i rewolucji, zachowując swoje człowieczeństwo." /Hillary Clinton/Babka autorki miała dwa lata, gdy zgodnie z chińską tradycją matka połamała jej kości stopy i skrępowała palce.}

Pewna kobieta miała trzy córki. Któregoś dnia dowiedziała się, że jej najstarsza córka jest chora na nieuleczalną chorobę. Kazała położyć jej się w łóżku, a sama udała się do kwiaciarni. -Dzień dobry, czy dostanę czerwone róże?-zapytała niestety wszystkie zostały sprzedane, ale mamy czarne więc mama postanowiła kupić to co zaaferowała kwiaciarka. Róże postawiła w wazonie obok chorej córki i poszła spać. Następnego dnia wchodzi do pokoju chorej i widzi córkę całą we krwi martwą. Po kilku dniach postanowiła przebadać swoją drugą córkę, która jak się okazało też była chora. Sytuacja w kwiaciarni powtórzyła się i matka kupiła czarne róże. W domu postawiła je koło łóżka swego dziecka. Rano kobieta widzi swą córkę całą we krwi nieżywą. Jak się później okazało i ostatnia córka jest nieuleczalnie chora. Kobieta idzie do kwiaciarni po czerwone róże, prosi kwiaciarkę o parę tych róż, niestety już niema. Więc mama kupuje bukiet czarnych do domu i wkłada do wazonu obok łóżka córki. Matka jest tak zrozpaczona śmiercią swoich dwóch córek tak że postanawia zostać z ostatnią córką przez tą noc. Córka zasnęła. Nagle matka widzi że z jednej czarnej róży wyjawia się ciemna dłoń trzymająca nóż. Kobieta szybko zareagowała i wyrwała trzymający sztylet i ucięła rękę. Są walentynki. Matka wraz z ocalałą córką wybrała się do kwiaciarni. -Poproszę kilka tych czerwony róż-mówi zapakować?-pyta za ladą pakuje, pakuje. Gdy nagle mama patrzy i widzi że kwiaciarka nie ma ręki.

Zginęła matka i trzy córeczki. Najmłodsza miała zaledwie trzy miesiące. - Wysoki sądzie, gdybym nie był wierzący, gdyby nie to, to może nie spotkalibyśmy się tutaj, na sali sądowej.

Klaudia Kierzkowska: Razem z mężem adoptowała pani trzy dziewczynki. Dwie starsze są biologicznymi siostrami. Dlaczego zdecydowała się pani na adopcję? Paulina Jagieła-Śliwińska: Myśl o adopcji towarzyszyła nam od zawsze. Moim marzeniem, już od najmłodszych lat, była duża rodzina. Zawsze chciałam mieć dzieci biologiczne, ale także i adoptowane. Jestem osobą, która lubi pomagać i zmieniać życie innych osób na lepsze. Pamięta pani moment, w którym zadzwonił telefon z ośrodka? Pamiętam, jakby to było wczoraj. Dzień wcześniej rozmawiałam z kolegą z naszej grupy adopcyjnej. Rozmawialiśmy, że jest tyle chętnych par, które chcą adoptować dziecko, że zapewne czas oczekiwania będzie jeszcze bardziej wydłużony. Następnego dnia, kiedy byłam w pracy i miałam wyciszony telefon, zauważyłam, że mąż kilkukrotnie próbował się do mnie dodzwonić. Przeczytałam wiadomość: „Dzwonili z ośrodka adopcyjnego! Mamy dwie córeczki!”. Oddzwoniłam od razu. Płakałam, cieszyłam się, głos mi drżał, ręce się trzęsły. Myślę, że podobne emocje towarzyszą kobietom, które dowiadują się, że są w ciąży. Zdecydowanie się na adopcję dziecka jest chyba jedną z trudniejszych decyzji w życiu. Jak rozpoznała pani, że jest na to gotowa? Walka o biologiczne potomstwo trwała kilka lat. Choć z jednej strony wiedziałam, że chcę adoptować maluszka, to z drugiej nie byłam na ten krok gotowa psychicznie. Bardzo ważne jest, by przejść tzw. „żałobę” po dziecku biologicznym, czyli pogodzić się, że nie zostaniemy rodzicami biologicznymi. Adopcja nie jest w zastępstwem rodzicielstwa biologicznego. Adopcja to przede wszystkim możliwość obdarowania miłością dziecka, które zostało bardzo skrzywdzone. I to właśnie dziecko, powinno być na pierwszym miejscu. Nie my. Jak na wiadomość o adopcji zareagowali najbliżsi? A może w ogóle nie brała pod uwagę pani zdania innych? Zawsze powtarzam, że każdy z nas jest odpowiedzialny za własne życie. Zdanie innych jest dla nas bardzo ważne, ale nie jest kluczowe. Rodzina była, jest i będzie dla nas czymś wyjątkowym. Bardzo dużo rozmawiamy, rozwiązujemy wspólnie problemy, mamy w sobie ogromne wsparcie. Tak zostaliśmy wychowani, takie wartości przekazali nam rodzice. Decyzję o adopcji podjęliśmy z mężem sami, rodzinę poinformowaliśmy już po pierwszym spotkaniu w ośrodku. Widzieliśmy w ich oczach łzy szczęścia. Zaakceptowali naszą decyzję całkowicie. Paulina Jagieła-Śliwińska z mężem i córkami /fot. archiwum prywatne Jakie warunki trzeba spełnić, jakie trzeba mieć cechy, by móc adoptować dzieci? Najpierw musimy mieć pewność, że jesteśmy gotowi na podjęcie tak ważnej decyzji. Adopcja to przede wszystkim akceptacja dziecka, które miało trudne dzieciństwo i często posiada ogromny bagaż życiowy. Przyszli rodzice adopcyjni powinni mieć bardzo dużo cierpliwości. Same procedury adopcyjne składają się z kilku etapów. Najpierw przechodzimy kwalifikację wstępną, spotkania, rozmowy z psychologiem, sprawdzanie warunków mieszkaniowych. Bardzo ważna jest również dokumentacja, wszelkie zaświadczenia o niekaralności, od lekarza, o zarobkach, opinie z zakładu pracy. Potem podchodzimy do testów psychologicznych. Na samym końcu bierzemy udział w szkoleniu na rodziców adopcyjnych. Dopiero wtedy trafiamy na listę rodzin oczekujących na maluszka i czekamy na ten najważniejszy dla nas telefon. Cierpliwość jest podstawą. Najpierw adoptowali państwo dwie starsze córeczki, siostry, a potem najmłodszą. Jak dziewczynki zareagowały na nowego członka rodziny? Ich radość i miłość w oczach, która pojawiła się, gdy tylko ujrzały swoją młodszą siostrę, jest nie do opisania. Gdy zaczęliśmy pomału wprowadzać je w temat rodzeństwa, dziewczyny nie mogły doczekać się spotkania z siostrą. Co chwilę pytały, czy już dziś przywieziemy Marysię, czy nie jest smutna, czy ma się do kogo przytulić, czy nie jest głodna, czy jest jej ciepło. Najmłodsza dziewczynka jest chora. Nie bała się pani takiego „wyzwania”? O Marysi dowiedzieliśmy się na jednym z portali społecznościowych, szukano rodziny adopcyjnej dla kilkutygodniowej dziewczynki. Marysia urodziła się z rozszczepem kręgosłupa na odcinku lędźwiowo-krzyżowym ze współistniejącym wodogłowiem. Już wtedy pojawiła się również informacja, że sprawność Marysi będzie zaburzona, że prawdopodobnie będzie jeździła na wózku i nie będzie mogła samodzielnie chodzić. „Wyzwanie” było ogromne. Pojawił się niepokój – czy damy radę, ale z drugiej strony pojawiła się taka pewność i ciepło w sercu, że kto jeśli nie my? My nie damy rady? Przecież to maluszek, który owszem, potrzebuje sporo opieki, ogromnego zaangażowania, ale przede wszystkim potrzebuje miłości, czyli mamy i taty. Miłość nie zna granic. Skoro jest dziewczynka, która pragnie być kochana, a w nas są ogromne pokłady miłości, to co? Mamy skreślić maleństwo tylko dlatego, że jest chore? A kto da mi pewność, że urodziłabym całkowicie zdrowe dziecko? Miłość to miłość. Kocha się bezwarunkowo. Jak szybko wytworzyła się między wami więź? Któraś z dziewczynek miała problemy z zaakceptowaniem nowej sytuacji? Z Marysią nie było problemu, bo adoptowaliśmy ją, gdy miała kilka tygodni. Najtrudniej było z naszą najstarszą córeczką. Miała sporo zaburzeń jeśli chodzi o takie „zdrowe” nawiązywanie więzi. Niby czuliśmy, że się do nas przywiązuje, ale była gotowa pójść za każdym, kto się do niej uśmiechnie, kto zrobi jej kanapkę czy przytuli. One nie wiedziały, czym jest miłość rodzicielska. Nigdy nie były na pierwszym miejscu u mamy czy taty. Nie były świadome, że w obecności rodziców można czuć się bezpiecznie, że nie zabraknie im jedzenia, że będą miały czyste, wyprasowane ubrania. Były nauczone tylko tego, że muszą „jakoś” przetrwać, i że muszą dbać o siebie wzajemnie. Ufały tylko sobie. Teraz cały czas pracujemy nad przywiązaniem, nad budowaniem więzi. Nie obawiała się pani, nie miała gdzieś z tyłu głowy, że może nie obdarzyć taką pełną i bezgraniczną miłością niebiologicznych dzieci? Takie myśli pojawiały się, zanim jeszcze podjęliśmy ostateczną decyzję o adopcji. Jednak za chwilę pojawiała się myśl, że skoro mój mąż kiedyś był dla mnie obcym człowiekiem, a kocham go tak bardzo, to dlaczego mam nie pokochać dzieci. Więzy krwi nie są czymś najważniejszym. Adopcja jest pięknym rodzajem rodzicielstwa „nie z brzuszka, lecz z serduszka”. Czytałam sporo książek o adopcji. Często pojawiały się w nich historie rodziców adopcyjnych, którzy opowiadali, że miłość do dzieci pojawiła się dopiero po jakimś czasie. Nie musi to być taka „miłość od pierwszego wejrzenia”. Czasami potrzebny jest czas. U nas było troszkę inaczej. Gdy tylko zadzwonił ten wyczekiwany telefon, zakochaliśmy się w naszych cudach. Jeśli chodzi o Marysię, zakochaliśmy się w niej, gdy tylko ją ujrzeliśmy w szpitalu. Nasze serca zabiły mocniej, wiedzieliśmy, że to jest właśnie to. Teraz często zapominam, że ich nie urodziłam. Choć macierzyństwo jest przepiękne, oprócz blasków są i cienie. Co panią miło zaskoczyło, a co rozczarowało podczas wychowywania dzieci? Tak sobie pani wyobrażała bycie mamą? Macierzyństwo nie jest łatwe. Jest piękne, ale naprawdę niełatwe. Wymaga ogromnej pracy, odpowiedzialności, podejmowania decyzji, które mają ogromne znaczenie. Jeśli chodzi o naszą najmłodszą córeczkę to również walka. Każdego dnia walczymy o jej sprawność. Jednak walka ta sprawia, że doceniamy każdy element naszego życia, za które jesteśmy naprawdę wdzięczni. Rozczarowanie? Chyba jedynie osobami, które uważają, że dzieci adoptowane to gorsze dzieci, z czym się całkowicie nie zgadzam. Tak bardzo czekałam za na nasze kruszynki, na ten śmiech, hałas, a nawet i bałagan. Nie jest trochę tak, że dzieciom adoptowanym pozwala się na więcej, by wynagrodzić im ich ciężkie dzieciństwo? W rodzinie zastępczej powiedzieli nam jedno bardzo ważne zdanie: „Pamiętajcie, dzieci te nie są biednymi dziećmi. Znaleźli mamę i tatę”. Dzieci adoptowane mają swoją historię, swój bagaż doświadczeń. Ale też bardzo ważne jest, by w miarę możliwości jak najszybciej rozpocząć „normalne” życie. By uczyć podstaw życia, szacunku do drugiego człowieka. Pozwalając dziecku na „więcej” możemy spowodować, że straci poczucie bezpieczeństwa. Dzieci czują się bezpiecznie wtedy, gdy czują wyznaczone granice, gdy są wprowadzone podstawowe zasady. Zdarzają się sytuacje, w których dziewczynki dopytują o swoich biologicznych rodziców, czy całkowicie o nich zapomniały i ich nie wspominają? Gdy nasze córki trafiły do rodziny zastępczej, młodsza z nich miała rok, natomiast starsza dwa latka. Myślę, że nie pamiętają rodziców, jednak przypominają sobie na pewno niektóre sytuacje. Podczas wyjazdów zawsze zabierają ze sobą plecaczek, pakują chociaż jedną zabawkę, aby czuć, że dom jest blisko. W rodzinie biologicznej często były zaniedbywane, również w kwestii jedzenia. Na początku, gdy do nas trafiły, chciały jeść tyle, by najeść się na zapas. Obecnie staramy się je przekonać, że świat jest dobry, a rodzinie można zaufać. Jeszcze długa droga przed nami, bo zostały bardzo mocno zranione. Spotykacie się z niemiłymi komentarzami związanymi z adopcją? Jeśli chodzi konkretnie o naszą adopcję, to usłyszałam ostatnio: „Niech pani uważa, to są bardzo problemowe dzieci i nie ma w nich ani trochę wdzięczności. Geny to jednak geny, tego się nie oszuka.” My jesteśmy innego zdania. Wiemy, że jest przed nami jeszcze bardzo dużo pracy, ale będziemy walczyć, by nasze córeczki wyrosły na dobrych ludzi, by miały serce, które będzie wypełnione miłością. Nie muszą być wzorowymi uczennicami, mają wiedzieć, czym jest szacunek do drugiego człowieka i dobro. Stereotypy na temat adopcji były dla mnie motywacją, by stworzyć na Instagramie profil „adopcyjne_misiulaki”, który uświadomi inne osoby oraz udowodni, że rodzina adopcyjna może być naprawdę normalną rodziną, a dzieci adoptowane nie są gorsze od innych dzieci. Owszem, przeżyły bardzo dużo, ich psychika jest bardziej obciążona, ale to są naprawdę cudowne dzieci. Planują państwo jeszcze powiększyć rodzinę? To jest nasze marzenie. Zawsze chcieliśmy mieć bardzo dużą rodzinę, która będzie opierać się na miłości, pomocy, wzajemnym zaufaniu. Skoro mamy już trzy córeczki, to może będzie nam dane mieć również synka.